Η αρχή του παραλογισμού μου

Τελευταίο βράδι της εξεταστικής και ξεφυσάω πάνω από το βιβλίο. Η αντοχή και υπομονή μου με τις 100 + 1 θεωρίες που υποτίθεται πως έμαθα αλλά δε θυμάμαι έχει εξαντληθεί πλήρως αλλά το ατέλειωτο πείσμα μου με κρατά να λιβανίζω το βιβλίο.
Και σκέφτομαι . . . . Τι? Πόσο χαζό είναι τελικά το μάθημα που διαβάζω, πως τελικά μάλλον υπάρχει μόνο για να απασχολούνται καθηγητές και να βγάζουν λεφτά οι εκδοτικοί οίκοι! Αλλά πάλι αυτό δε στέκει γιατί το βιβλίο είναι Αγγλικό και δεν υπάρχει κρατική χρηματοδότηση. Τότε?? Τότε υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που πιστεύουν στην αξία εννοιών όπως το motivation και η δημιουργία εργασιακών χώρων που το εργατικό δυναμικό πραγματικά συμβάλει στη διοίκηση τους. Και το απίστευτο σου φέρνει παραδείγματα ! Από επιχειρήσεις ( στο εξωτερικό) που πραγματικά το καταφέρνουν. . . Μια ματιά πιστεύω τριγύρω είναι αρκετή να δει κανείς όμως πως εμείς δυστυχώς είμαστε ακόμα πολύ πίσω σε αυτό το δρόμο!
Τελείως unmotivated ξαναπιάνει το βιβλίο της , και σκέφτεται πως αύριο επιτέλους τελειώνει !!!!!!!!!!! – τα επίπεδα του motivation λίγο τώρα ανέβηκαν -

Eρωτικό

Διάβασα κάτι πολύ όμορφο του Πάμπλο Νερούντα σε ένα βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου και είπα να το βάλω στολίδι στα μυστικά μου. ..

Ποιος αγαπήθηκε όπως εμείς;

Να ψάξουμε τις παλιές στάχτες της καμένης καρδιάς

κι εκεί να πέσουν ένα-ένα τα φιλιά μας

μέχρι να αναστηθεί το ακατοίκητο λουλούδι.

Αγαπάμε τον έρωτα που ανάλωσε τον καρπό του

και κατέβηκε στη γη με πρόσωπο και εξουσία:

εσύ κι εγώ είμαστε το φως που συνεχίζει,

το άθραυστο λεπτοκαμωμένο στάχυ.

Στο θαμμένο έρωτα κρύο από πολύ καιρό,

από χιόνι και άνοιξη, από λήθη και φθινόπωρο,

πλησιάζουμε με το φως ενός νέου μήλου,

της ανοιχτής δροσιάς από μια νέα πληγή,

όπως ο παλιός έρωτας που περπατάει στη σιωπή

για μια αιωνιότητα από θαμμένα στόματα.

P.N.

Ο ορισμός του ονείρου

Όνειρα..
Σαν ταξιδιάρικα πουλιά συνήθως φεύγουν πριν προλάβεις να τα πιάσεις
Και σε αφήνουν να αιωρήσε στο καινό χαζεύοντας πεσμένα πούπουλα
Ο αέρας τα παρασέρνει και η θύμηση τους χάνεται καθώς απομακρύνονται
Πώς να προλάβεις?
Με τι κουράγιο να πιαστείς απ’την ουρά του χαρταετού για να τα ακολουθήσεις..
Όταν ο ουρανός σου χάνεται πώς να την εντοπίσεις..
Κι άμα χαθούν πως πάλι να γυρίσεις
Σ’αυτό που ήσουνα πριν να τα ονειρευτείς.
Ο ουρανός μου έχει γεμίσει ορχιδέες
Και τα λουλούδια τους κρυμμένα μυστικά
Ο φόβος μου μην πέσουν, μην μαυρίσουν..
Μοιάζει σαν να παρακαλάω να συμβεί για να δικαιολογώ τον πόνο μου
Που θα ναι μεγαλύτερος από το πιο μακρύ λιβάδι
Μοιάζει να ψάχνω τη λύτρωση διώχνοντας το αηδόνι μου
Βαφτίζοντας το χήνα
Για να χαθεί και να μπορώ να κλαίω για τα όνειρα μου.



" Είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρεύεσαι " Ο.Ε.


Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μυστικών χωρίς την αναφορά στη πηγή τους!!

Μυστικά του Γενάρη

Κάθε μεγάλο μυστικό κρύβεται πίσω από μια

ορθάνοιχτη πόρτα . . . . .

Ο πιο εύκολος τρόπος να κρυφτείς είναι να φανερώσεις τα πάντα, και τότε αρχίζουν όλα.

Όπως οι πρώτες νότες σε μια μουσική που έχει το χάρισμα να σε ταξιδεύει..



Σιγά σιγά πρέπει λοιπόν να αρχίσω να αποκαλύπτω και γω τα μυστικά μου. Και να ντυθώ περίτεχνο καθρέπτη


I am silver and exact.
I have no preconceptions.
Whatever I see, I swallow immediately.
Just as it is, unmisted by love or dislike
I am not cruel, only truthful –
The eye of a little god, four-cornered.
Most of the time I meditate on the opposite wall.
It is pink, with speckles.
I have looked at it so long
I think it is a part of my heart. But it flickers.
Faces and darkness separate us over and over.
Now I am a lake. A woman bends over me.
Searching my reaches for what she really is.
Then she turns to those liars, the candles or the moon.
I see her back, and reflect it faithfully
She rewards me with tears and an agitation of hands.
I am important to her. She comes and goes.
Each morning it is her face that replaces the darkness.
In me she has drowned a young girl, and in me an old woman
Rises toward her day after day, like a terrible fish.
Silvia Plath
Mirror